Het chronisch vermoeidheidssyndroom (CVS / ME)
Overige
Geschreven door Redactie- Geplaatst op 14 mei 2014
- 0 reacties
Geschreven door RedactieME of het Chronisch vermoeidheids-syndroom (CVS) is een nare, zeer beperkende aandoening. Het komt er op neer dat degene die het heeft totaal geen energie meer heeft om de dagen door te komen.
Er zijn gradaties, zeker! Maar over het algemeen geeft een geringe inspanning al een grote uitputting en een traag herstel van zelfs wel zo’n 24 uur. Eén dag dus…
Een periode lang werd ME of CVS gezien als een z.g. ‘verlegenheidsdiagnose’. De klachten zijn moeilijk aan te tonen, eigenlijk geen touw aan vast te knopen en zeer lastig of regulier gezien helemaal niét te genezen. Een drama voor wie het betreft… Een normaal leven leiden is uitgesloten. Een aanslag op het gezin of de relatie is een feit. Een groot beroep moet worden gedaan op de partner en familie, doodeenvoudig omdat de dagelijkse inspanningen die een gezin met zich meebrengt niet op te brengen zijn.
En voor wie denkt dat ‘het tussen de oren zit’ , dat is zeker niet het geval.
Duidelijke symptomen van ME of CVS zijn: een onverklaarbare vermoeidheid, die continue aanwezig is of steeds terugkomt, een vermoeidheid die iemand nog niet eerder en zeker niet z’n hele leven gehad heeft, rust geeft geen enkele verbetering en de vermoeidheid heeft een duidelijk verminderde kwaliteit van leven.
Daarnaast geeft de patiënt een duidelijk vermindering van concentratie en geheugen aan, heeft vaak een zere keel en gevoelige lymfeklieren, hoofd- en spierpijn, een malaisegevoel na inspanning en soms pijn in verschillende gewrichten zonder dat deze rood worden of een zwelling laten zien. Een weerstandsspook waart door het lichaam zonder dat we er de vinger op kunnen leggen, althans zo lijkt het.
Homeopathie en het chronisch vermoeidheidssyndroom
In onze praktijken komen we vaak tot zeer vaak patiënten tegen met bovengenoemde klachten. En wat zien we?
We zien in het leven van de patiënt een eerdere, al dan niet bewust doorgemaakte, besmetting van Pfeiffer. We zien vaak een achtergrond, een erfelijke belasting, waarin kanker voorkomt en bij de patiënt zelf bijvoorbeeld een regelmatig voorkomende koortsuitslag. En we zien een eigenlijk altijd een ziektegeschiedenis, zonder de volgorde hierin te willen claimen, die zich bij de patiënt als volgt ontvouwt:
- Pfeiffer
- Een gevoeligheid voor virale infecties
- Één of meerdere Hepatitis A of B vaccins of gele koorts
- ME of CVS
- Fibromyalgie
En soms kent de patiënt nog een z.g. iatrogene belasting in de zin dat hij of zij regelmatig de griepprik heeft gehad, of een griepprik heeft gehad die een flink impact heeft gehad in de periode daarna. Dit alles afgezet tegen een erfelijke belasting waarin óf ook een familielid Pfeiffer heeft doorgemaakt óf waar een aantal familieleden kanker hebben ontwikkeld of er aan zijn overleden.
Pfeiffer
Pfeiffer kun je ook doormaken zonder dat je er last van hebt. De vermoeidheid die de ziekte van Pfeiffer met zich mee brengt na die tijd is een, voor elke patiënt die Pfeiffer heeft doorgemaakt, altijd weer herkenbare vermoeidheid. Een zware, loden vermoeidheid die niet weg te slapen is, niet met voeding opgelost kan worden en die zélfs niet ‘tussen de oren zit’. In het geval dat de patiënt niet weet of hij of zij Pfeiffer heeft gehad, laat ik het altijd door de huisarts even testen. In de post actieve fase wordt het als zodanig in het bloed vastgesteld; ‘je hebt meer of minder dan drie maanden geleden Pfeiffer doorgemaakt.’ En in een latere fase wordt het ME of CVS, maar eigenlijk vindt dit bij de Pfeiffer z’n oorsprong.
De kernwoorden die hierin centraal staan zijn: lymfeklieren, lever, virale infecties, vaccins die een invloed hebben op de lever en leverfuncties, spieren.
Werd een jaar of twintig geleden de ziekte van Pfeiffer aangeduid als ‘the kissing disease’ en kwam het alleen voor in de puberleeftijd, tegenwoordig heeft deze ziekte een bijna epidemisch karakter gekregen en zien we ook peuters, kleuters en volwassenen in de praktijk verschijnen met gediagnosticeerde Pfeiffer. Soms worden mensen zelfs meerdere keren hiermee besmet, met alle gevolgen van dien. Het heeft duidelijk te maken met een sterk verminderde weerstand van ons als mens van deze tijd. We hebben gewoon duidelijk een meer verminderde weerstand dan zo’n 20 á 25 jaar geleden. En daar zijn zeker redenen voor. Het krijgen van Pfeiffer is dan nog niet het grootste probleem. Maar het onvermogen van het zelf genezend vermogen van de patiënt om de ziekte te overwinnen, is het probleem. En daarin heeft ons systeem hulp nodig. Want een niet opgeloste Pfeiffer ontwikkelt zich altijd richting ME of CVS en in een latere fase Fibromyalgie.
Samen met de patiënt kijken we welke van bovengenoemde aspecten een rol spelen en hoe we hierin zo goed mogelijk het zelf genezend vermogen kunnen ondersteunen om de balans te herstellen. En dat kán! In ál onze praktijken hebben we –tig patiënten behandeld met bovengenoemde problematiek, vaak met goed gevolg.
Voor degene die het betreft een zegen want de kwaliteit van leven draait zich weer 180 graden en de patiënt zal de vermoeidheid achter zich laten. Meer wetenschappelijk bewijs is er niet voor nodig!