Massa vaccinatie en massa denken

Vaccinatie
Massa vaccinatie

Bij het begin van dit verhaal wil ik graag één ding duidelijk maken. Ik ben er absoluut van overtuigd, dat alle praktisch werkende artsen, die hun patiënten vaccineren, er volledig van overtuigd zijn dat ze goed werk doen en het welzijn van hun patiënten menen te bevorderen. Laat daar geen twijfel over bestaan. Mijn praktisch met patiënten werkende collegae zijn hardwerkende toegewijde artsen die het beste voor hebben met hun patiënten. De vraag: Gebeurt er ook het beste met hun patiënten? Nu wil ik het hier specifiek hebben over hun jeugdige patiëntjes. Bestaat er ook een schaduwzijde aan de entingen en zo ja, is die te verwaarlozen, zoals ons steeds van officiële zijde verzekerd wordt, of overschaduwt die de mogelijke voordelen?

Door Dr. Hans Moolenburgh, huisarts Haarlem

In vroegere eeuwen werden we regelmatig geteisterd door epidemieën, waarvan ik er hier de pokken uitpik. In het beste geval liet de ziekte huidbeschadigingen achter, wat vooral voor jonge vrouwen een ramp was en in het slechtste geval deed de epidemie nogal wat mensen in de bloei van hun leven sterven. Er bestond weinig verweer tegen pokken.

Jenner

Toen gebeurde er iets: de Engelse arts Jenner (geboren 1719) hoorde een folkloristisch verhaal, dat melkmeisjes, die tijdens het melken de tamelijk onschuldige aandoening ‘koepokken’ van de uiers van de koeien opliepen, veel meer weerstand tegen echte pokken hadden. Was dit een broodje aap verhaal of was het echt? We weten het nóg niet. Als het waar zou zijn dan zou je van een kruisimmuniteit kunnen spreken, waarbij het doormaken van een tamelijk onschuldige aandoening weerstand gaf tegen een verwante kwaadaardige variëteit. Jenner greep toen naar een oplossing die geheel paste bij het toen op gang komende zuiver rationeel gerichte medische denken: Het experiment. Hij verzamelde pus uit koepokken waarmee hij de proefpersoon besmette door een krasje in de huid te geven en daar het pus in te wrijven. Het daarbij gebruikte apparaat wordt tot op de dag van vandaag de ‘jenner’ genoemd. Volgens de geschiedenis was een van de proefpersonen zijn eigen baby. Ook experimenteerde hij met pus uit varkenspokken. In ieder geval behoorde zijn handelwijze geheel bij het in de 19e eeuw zich snel ontwikkelende materialistische denken, dat trachtte de werkelijkheid zoveel mogelijk te vereenvoudigen en dat je zou kunnen aanduiden met: één (materiele) oorzaak, één ziekte, één behandeling of geneesmiddel.

Pasteur

Louis Pasteur De tweede pionier op dit gebied was de Franse bacterioloog (geen arts) Louis Pasteur (1822-1895), die een blijvende stempel heeft gedrukt op het medische denken en die je de vader zou kunnen noemen van de nu heersende reguliere geneeskundige opvattingen. Pasteur werd zelf sterk beïnvloed door een in de 17e eeuw gedane baanbrekende ontdekking. Het betrof de ontdekking van een wetenschappelijke amateur Antoni van Leeuwenhoek (1632-1723), van oorsprong lakenkoopman, die de wereld verrijkte met de microscoop.

Zaadcel en eicel

Voor diens verbaasde ogen ontvouwde zich een totaal onverwachte microscopische wereld. Zo vond hij het sperma, waarvan na veel wikken en wegen werd besloten, dat het piepkleine mensjes waren die daar zwommen en het was toen dat de gedachte post vatte, dat de voortplanting een functie van de man was en dat de vrouw alleen als broedmachine diende. Het heeft lang geduurd voor men van die dwaling terugkeerde, toen men tenslotte de vrouwelijke eicel ontdekte.

Bacteriën

Maar minstens even belangrijk was de ontdekking van bacteriën, al had hij geen flauw idee wat dat precies waren. Het was vooral Pasteur, die als eerste bacteriën in verband bracht met ziektes en die de gedachtegang één oorzaak, één ziekte, één geneesmiddel een stevige basis gaf. Hij zag de oplossing van het bacterievraagstuk in vaccinaties, waarbij zijn preventieve entingen tegen hondsdolheid een belangrijke rol speelden.

Natuurlijke weerstand

Pasteur hield absoluut geen rekening met het feit, dat er behalve de besmetting door bacteriën (en na zijn tijd maakte men dezelfde denkfout met virussen) een geheel andere factor bepaalde of bacteriën je ook daadwerkelijk ziek maakten, namelijk de weerstand tegen de ziekte, die van mens tot mens verschillend was. Zijn tegenstanders Béchamps en Bernard wezen er terecht op dat “Le terrain” het terrein, zeg maar de constitutie van de patiënt van doorslaggevend belang was. Hier tekent zich de grote controverse af van het nu gebruikelijke denken in massa’s en datgene wat wij nu de complementaire invalshoek zouden kunnen noemen: het uitgaan van het individu. Een van de artsen die de nadruk op ‘het terrein’ legde was zo overtuigd van zijn gelijk, dat hij een cultuur levende cholera bacteriën inslikte om te bewijzen dat die een gezond mens niets deden. In dit geval deed het de waaghals inderdaad niets, maar ik had het hem niet graag nagedaan.

Het verhaal gaat ook dat Pasteur op zijn sterfbed gezegd zou hebben: “Bernard avait raison; le microbe n’est rien, le terrain c’est tout”. (Bernard had gelijk: de bacterie is niets, het terrein is alles). Een hoogst ongeloofwaardig verhaal, want Pasteur was notoir eigenwijs en het verhaal lijkt dan ook afkomstig van zijn tegenstanders. In ieder geval begon Pasteur’s denkwijze snel veld te winnen en begon de grote jacht op bacteriën en tevens de race om bestrijdingsmiddelen tegen bacteriën te vinden.

Nobelprijs

Die race werd gewonnen door de Duitse onderzoeker Paul Ehrlich (1854-1915), die het eerste chemotherapeuticum salvarsan tegen syfilis synthetiseerde en dat werkzaam bleek.  Hij won er de Nobelprijs mee. Tenslotte kwam de grote doorbraak in de jacht op bacteriën door de toeval vondst van penicilline door Fleming (1881-1955), die hij aanvankelijk als een amusante rariteit beschouwde, maar die in de tweede wereldoorlog tienduizenden oorlogsgewonden het leven redde. Het leverde ook Fleming de Nobelprijs op.

Eind 19e eeuw

Keren we terug naar het einde van de 19e eeuw. Inmiddels was langzaam maar zeker de koepok-enting een gewoonte aan het worden en toen ikzelf in 1925 werd geboren, kreeg elk kind tegen het tweede jaar 5 krasjes met koepokvaccin, wat ronde littekens opleverde die je de rest van je leven zou dragen. De entingen bestonden dus van meet af aan naast de jacht op antibacteriële middelen, al betrof het aanvankelijk alleen de koepokenting. Later ook andere kindervaccinaties, want virusinfecties, die de reden zijn van veel van de gebruikelijke kinderziekten, reageren niet op antibiotica.

Voorlopige conclusies

Deze lange inleiding was noodzakelijk, want anders is het voor de lezer onmogelijk het huidige ent beleid te begrijpen. We kunnen nu voorzichtig enkele voorlopige conclusies trekken uit het tot nu toe besprokene: Alle vaccinaties begonnen met een folklore die, naar we nu weten, hoogst waarschijnlijk naar het rijk der fabelen kan worden gewezen. De zich uitbreidende koepokentingen in het einde van de 19e en het begin van de 20e eeuw berustten niet op een goede wetenschappelijke basis, maar op een veronderstelling. Geheel in tegenstelling tot wat men gelooft, hebben de koepokentingen dan ook nauwelijks een rol gespeeld bij het verdwijnen van de pokkenepidemieën. De statistieken wijzen namelijk uit, dat pokken in heel Europa al spectaculair aan het verdwijnen waren, lang voordat men met de massale en soms zelfs verplichte entingen begon.

Wat gebeurde er dus?

De vaccinaties liftten gewoon mee in de statistiek van de verdwijnende pokkenepidemieën en de ent autoriteiten eisten ten onrechte de eer voor zich op. Je kunt rustig van een wederrechtelijke toe-eigening spreken. De werkelijke reden van de verdwijning was voor een groot deel te danken aan de toegenomen hygiëne met voorop het verdwijnen van de wandluis, die de pokken overbracht. Verder zal ook de langzame verbetering van de voedingstoestand een rol hebben gespeeld.

Bijwerkingen

Wel kunnen we met zekerheid aantonen dat de koepokentingen hebben geleid tot duizenden dode of mentaal en lichamelijk verminkte kinderen door de zo gevreesde hersenontstekingen (encefalitis post vaccinalis), die veroorzaakt werden door de koepokpus. Lang nadat de echte pokken uit Europa waren verdwenen vielen er talloze slachtoffers aan deze vreselijke aandoening ten gevolge van de entingen. In de nieuwe medische denkwijze was geen plaats voor de terreingeneeskunde en dus ook niet voor de zelfwerkzaamheid van de patiënt. Pas in de zeventiger jaren (meen ik me te herinneren) werd de koepokenting afgeschaft. Ik moet ook nog noemen dat er met ziekten iets vreemd aan de hand is: zonder dat we begrijpen wat er exact aan de hand is verdwijnen sommige ziekten vanzelf (denk aan de verwoestende builenpest epidemieën, die hele steden hebben gedecimeerd). Andere nieuwe ziekten komen uit het niets tevoorschijn zoals aids.

Inquisitie

In ieder geval kunnen we uit het bovenstaande voorzichtig concluderen dat een dubieus onderbouwde medische ingreep als vaccinaties in betrekkelijk korte tijd kon uitgroeien tot een onverzettelijk dogma, dat in niets onderdeed voor de kerkelijke dogma’s uit de tijd van de inquisitie, waarbij het ingaan tegen deze dogma’s strafbaar werd, net zoals dat in de tijd van de inquisitie het geval was. De parallel kan nog verder worden doorgetrokken. De nieuwe medische denkwijze die we nu regulier noemen, was in korte tijd van een interessante hobby uitgegroeid tot een soort seculaire kerk met de wetenschappelijke elite als priesterschap, compleet met vervolging van dissidenten.

Ik overdrijf dit niet. Ik ben zelf als getuige à décharge opgetreden in schijnprocessen tegen complementaire kankerartsen als Henk Schram en Albert Ronhaar in Nederland en de geniale kankerarts Nick Gonzalez in New York, die geen kwaad hadden gedaan maar hun kankerpatiënten succesvol hadden behandeld met niet reguliere methoden. De medische elite liet hier net als tijdens de inquisitie het vuile werk door de staat opknappen.

Veestapel denken…

Tenslotte moet nog een belangrijke conclusie worden gemeld. Met de massa-entingen werd in ons medische vak de manier van denken, die sinds Hippocrates (460 v.Chr.) ongeveer gelijk was gebleven, radicaal veranderd, geheel in stijl met de veranderde wetenschappelijke denkwijze van de 19e eeuw. Wat ons vak betreft zou je dat het veestapel denken kunnen noemen. Niet meer denken aan de mens als individu, maar als deeltje van een statistiek. Wat betreft veestapels is daar geen bezwaar tegen, maar mensen zo te beschouwen is een totale ontkenning van wat een mens is: niet primair een lichaam dat volgens algemene richtlijnen gerepareerd moet worden, maar primair een unieke ziel, waarvan er nooit zo een eerder geweest is en hierna nooit zo een meer zal komen.

Het is nog maar een kleine 250 jaar geleden, dat mensen zich wezenlijk ongerust konden maken over het heil van hun onsterfelijke ziel. Nu is een mens een onbetekenend radertje in een grote economische machine, nuttig zolang die bij kan dragen aan het economisch proces en zo niet een lastpost. Deze ontoelaatbare reductie van de unieke mens, die primair geest is, tot dier dat veterinair zonder egards voor zijn of haar werkelijke persoonlijkheid behandeld wordt, draagt sterk bij tot de epidemisch toegenomen golf van depressies, die o.a. bij de jeugd zorgelijke proporties aanneemt.

Het is zeer lastig om de werkelijkheid waar te nemen, zeker als die lijnrecht tegen je eigen opvattingen ingaat. In werkelijkheid hebt u bij de massa-entingen niet te maken met een goed doordachte preventieve maatregel, maar met een zieke wereldbeschouwing over de mens zelf.

Pesterij van het Ministerie van Volksgezondheid

Het is niet zomaar dat de medische elite de homeopathie niet alleen maar schouderophalend afdoet als ‘onbewezen’(een onjuiste uitspraak trouwens) maar deze echt haat, omdat zij uitsluitend die unieke mens behandelt. De hele pesterij van het Ministerie van Volksgezondheid, waarbij het voor fabrikanten/leveranciers van homeopathische middelen niet langer geoorloofd is de werkzaamheid van hun middelen op de etiketten te vermelden, moet in het verlengde van die haat worden gezien. U hebt niet te maken met een medische discussie, was het maar zo. U hebt te maken met een wezenlijke oorlog van de zieltogende, maar heersende materialistische denkwijze, die de mens louter als een brok materie beschouwt én de denkwijze die weet dat de mens een onsterfelijke ziel is die hier tijdelijk in een materieel lichaam woont. We kunnen gewoon uitrekenen, dat als de materialistische zienswijze wint, de planeet ten onder zal gaan aan een steeds verder om zich heen grijpende vergiftiging.

Het spijt me het zo grof te moeten zeggen, maar 60 jaar nadenken heeft me tot deze overtuiging gebracht. De tekenen zijn hoopvol dat de goede kant wint, maar niet meer dan dat. Maar op uw eigen bescheiden plek kunt u veel doen. Het is tegen deze achtergrond dat we nu de ontwikkeling van de massa-entingen in de 20e en de 21e eeuw moeten onderzoeken. Het was pas in de tweede helft van de vorige eeuw dat de vaccinaties goed op gang begonnen te komen. Zoals vaak in een oorlog steeg de difterie, een levensgevaarlijke aandoening waarbij de mensen in taai slijm konden stikken. Dus werd een vaccin uitgevonden dat ongeveer in 1943 in Duitsland en heel sporadisch tijdens de oorlog in Nederland werd ingezet.

Was het vaccin werkzaam?

De opmerking tijdens de oorlog van een Berlijns kinderarts, dat op zijn afdeling de wel en niet geënte kinderen naast elkaar lagen dood te gaan, was wel waar, maar kon door de autoriteiten worden genegeerd, want in de huidige reguliere geneeskunde is dit een “anekdote”, zo maar een verhaal, en hoewel verhalen van de patiënten over hun leven superbelangrijk zijn in ons vak, kunnen ze niet in een statistiek worden gebracht of dubbel blind worden geverifieerd en passen ze ook niet in enig protocol. Ze gelden dus niet en in de reguliere kringen geldt het woord ”anekdote” als een sneer.

Mortaliteitsstatistieken

Veelzeggender is echter het volgende: Als we de mortaliteitsstatistieken van de difterie door de decennia heen bezien, dan blijkt dat net als bij de pokken een scherp dalende lijn te zien is en dat helemaal tegen het einde van de lijn de difterie-entingen beginnen. Dan gebeurt er iets heel opvallends. De lijn draait even om en gaat weer omhoog en na enkele jaren begint dit weer te dalen en heeft nu in Europa het nulpunt bereikt. Het idee dat goed onderhouden entingen de difterie weghouden is dus absurd. Ook in de difterie hebben de entingen meegelift op de dalende difterielijn, is deze zelfs even ongunstig beïnvloed en zijn toen meegelift naar het einde. Ook hier weer zijn de entingen gaan strijken met andermans veren. Express? Ik denk het niet.. Een mens ziet nu eenmaal wat hij gelooft.

Waardoor komt de daling? Alweer weten we het niet goed. De spontane geheimzinnige curve van infectieziekten? Het milieu dat zo veranderd is, dat het meer de virusziekten in de hand werkt dan de bacteriële infecties? Betere hygiëne? Wie het wel weet mag het zeggen al weten we zeker dat het de entingen niet waren. Het zou onze medici sieren als we wat bescheidener aankeken tegen waar we werkelijk toe in staat zijn bij ziektebeheersing.

De praktijk

Toen ik in 1953 met mijn huispraktijk begon was de difterie-enting inmiddels algemeen geworden. Daarvóór werd hij sporadisch gegeven. Bovendien waren de kinkhoest en tetanus aan de ampul toegevoegd zodat we de zgn. DKT enting gaven. De kinkhoestenting bleek op den duur een kreng van een enting te zijn, die veel langdurige en soms blijvende na verschijnselen gaf, al was ik me daar totaal niet van bewust. Nu al vast kan ik zeggen, dat er een stroom van chronische neus-keel-ooraandoeningen op gang kwam die kwistig met sloten antibiotica werden bestreden, wat de darmflora vaak blijvend beschadigde ( ik spreek met achteraf kennis). Na een aantal jaren werd aan de DKT de P van polio, kinderverlamming toegevoegd en werd ook de enting teruggebracht naar de 9de en 10de en 11de maand.

Catastrofe

Daarvoor vonden de vaccinaties in het 2e of 3e jaar plaats. Zelfs de regulierdenkende artsen begonnen toch vrij veel acute reacties te zien, die de eerste week voorkwamen, terwijl de chronische reacties voor ons bewustzijn verborgen bleven. Bovendien zou men ook nooit op het idee zijn gekomen van late reacties, want sluipenderwijs was een nieuw op niets berustend dogma ingevoerd: “Alleen dat geldt als inentingsreactie, wat in de eerste week na de enting optreedt en zelfs die reacties behoeven het lang niet altijd te zijn en kunnen op toeval berusten”. Zo kan je er altijd onderuit komen.

Of wat er toen gebeurde een gevolg was van de zichtbare bijverschijnselen of niet kan ik moeilijk inschatten maar wat er toen gebeurde mogen we rustig een catastrofe noemen. We moeten daartoe een sprong in de tijd naar het heden nemen. Bij de entingen die teruggeschoven werden naar de 9de, 10de en 11de maand bleef het niet. Heden ten dage worden alle baby’s van 6 weken als hun immuunsysteem nog totaal onrijp is, geënt met een cocktail van maar liefst zeven verschillende ziektekiemen, namelijk naast de DKTP die van HiB (haemophilus influenzae), hepatitis B (die niet ongevaarlijk is zelfs bij volwassenen) en die soms al op de eerste dag wordt gegeven en pneumococcen. Deze worden ook op de 3de,4de en 11de maand geënt. Op de 14de maand meningitis C en BMR (bof, rode hond en mazelen).

Dit wil dus zeggen dat een kind van 14 maanden vandaag al 25 porties niet totaal ongiftige ziektekiemen heeft binnengekregen, plus de eveneens niet onschuldige aanvulstoffen zoals bijvoorbeeld aluminium , dat een hersenvergif is. Dat is het voorlopig, maar nieuwe vaccins staan te trappelen om aan dit schema te worden toegevoegd. Dat is geen fantasie, in de USA zijn ze al verder en wat daar gebeurt, gebeurt op den duur ook hier.

Misleidende propaganda

Laat me, voor we verder gaan, eerst iets uit mijn praktijk vertellen. Zagen wij artsen iets veranderen in onze praktijken? Ja, nou en of! Toen ik op 15 april 1953 mijn huispraktijk in Haarlem startte was het ziektepatroon bij kinderen over het algemeen hetzelfde als wat ik als kind had meegemaakt. Kinderen waren over het algemeen gezond behalve in achterstandswijken waar “zieke broer en zwakke zus” naar het Biovacantieoord werden gestuurd om eens lekker op te knappen. Tussen de twee en de zes jaar maakten we als routine de gebruikelijke kinderziekten mee zoals waterpokken, rode hond (een fluitje van een cent) mazelen en bof (een week lang eerst één en dan een andere wang dik).

Alleen van de mazelen was je de eerste vijf dagen flink ziek met vaak hoge koorts en raspende hoest, maar dan overwon het immuunsysteem de ziekte met het verschijnen van de bekende rode vlekken op de huid, waarbij de temperatuur scherp daalde. Als men op het ogenblik tijdens de mazelen-epidemie van 2013 keer op keer, als afschrikwekkende voorbeeld van hoe erg mazelen wel is, een kind laat zien met (duidelijk nog aangedikte) rode vlekken, dan laat men in werkelijkheid de succesvolle geneesfase zien. Je kunt hier duidelijk van misleidende propaganda voor het ‘prikje’ spreken waarover verder in dit artikel nog meer.

Polio

In de zomer was er vaak in de maand augustus een polio-epidemietje, maar waar de mensen nu schijnen te denken dat al die oningeënte kinderen massaal verlamd raakten, zodat het bijna een wonder mag heten dat er nog volwassenen en zonder krukken rondlopen, gebeurde er iets totaal anders. Het poliovirus veroorzaakte bij de overgrote meerderheid van de kinderen slechts een onschuldige zomerdiarree, die na enkele dagen genas zonder therapie (wat kamillethee en bosbessensap) en die wél voor het leven immuniteit tegen kinderverlamming gaf. Slechts een zeer kleine minderheid (ik ken het getal niet maar het was laag) kreeg verlammingsverschijnselen. Bij sommige kinderen was dat tijdelijk, maar helaas bij anderen levenslang, waardoor polio toch een rampziekte was.

Bijzonder

In Duitsland woedde tijdens de oorlog een grote polio-epidemie, maar in één stadje was de bevelvoerende officier tevens natuurgeneeskundig arts en beval de ouders hun kinderen zonder eten naar school te sturen waar ze eerst een lepeltje rauwe zuurkool op moesten eten en daarna mochten ze pas hun boterham opeten. De zuurkool gaf een gezonde darmflora met melkzure bacteriën en daar had het poliovirus niet van terug. Als enig stadje bleef dit vrij van polioverlammingen.

Kinkhoest

Afgezien van de kinderziekten die van het 2de tot het 6de jaar op fikse afstanden elkaar opvolgden met de kinkhoest meestal als laatste, al kreeg lang niet iedereen die, had je ook af en toe een griepje of een fikse verkoudheid. Al deze zaken trainden het immuunsysteem voor het latere leven, zodat de kinderen op de middelbare school meestal gezond waren. De rest van de aandoeningen bij kinderen bestond uit iets wat je geen ziekte kon noemen, namelijk verwondingen waarbij de huisongelukken bij peuter die net rond begonnen te scharrelen te duchten waren. Dit vertrouwde beeld begon in de zestiger jaren toen de DKTP enting algemeen was geworden te veranderen. Inderdaad zag je minder van de gebruikelijke kinderziekten al waren ze niet geheel weg, dus de vaccinaties deden wel iets. De kinkhoest is zelfs een tijd helemaal weggeweest (gezien het feit dat die later weer terug kwam speelden andere factoren dan de enting kennelijk ook een rol).

Het was in die stille tijd geen uitzondering dat moeders mij opbelden en zeiden dat hun kinderen zo raar hoestten en dat hun (meestal niet zolang geleden afgestudeerde) huisartsen niet konden vinden, wat het was en zeiden dat het vanzelf weer over zou gaan. Ik liet ze dan zo’n hoestend kind aan de telefoon houden en na een lange gierende hoest kon ik zeggen: kinkhoest. Deze reageerde goed op een extract van het vleesetende plantje zonnedauw. Kinkhoest duurde ongeveer 6 weken.

Kinderziekten en immunisatie

In de tijd dat de kinderziekten nog gewoon bij alle kinderen voorkwamen brachten ouders vaak hun nog niet besmette kinderen bij een ziek kind, want “dan hadden ze het alvast gehad”. Zo afwezig was de angst voor de gebruikelijke kinderziekten. Ja, de moeders wisten van hun eigen moeders en grootmoeders dat speciaal uit de mazelen een kind gezonder, sterker en zelfs wat wijzer tevoorschijn kwam. Deze gedurende vele geslachten doorgegeven volkswijsheid is geheel verloren gegaan. De doormaakte kinderziekten gaven in tegen stelling tot de vaccinaties een levenslange immuniteit en ik raad dan ook elke lezer van dit artikel aan het prachtige boekje van Tim O’shea: Vaccinatie is geen immunisatie.

Algemene weestand

Werden de kinderen door de kinderziekten steviger en robuuster, beter tegen het leven bestand, de vaccinaties bleken op den duur het omgekeerde effect te sorteren. De algemene weerstand van de kinderen begon sluipender wijze af te nemen. Dat gebeurde zo langzaam en geleidelijk, dat niemand het opmerkte en als er een nieuwe generatie huisartsen aantrad en de ouden met pensioen gingen werd deze wetenschap dan ook niet doorgegeven. Alleen zij die lang in de praktijk zaten en beschikten over een goed geheugen, zoals ik, met 54 jaar praktijk, begonnen zich achter de oren te krabben en zich af te vragen wat er aan de hand was.

Meer chronische aandoeningen

Kinderen begonnen meer en meer chronische aandoeningen te vertonen en een van de mensen die dat opviel was mijn vriend de huisarts Peter Mansfield uit York. Hij turfde het aantal chronische aandoeningen en kwam tot de ontstellende conclusie dat ongeveer een derde van de jeugd in 1987 rondliep met een chronische of chronisch recidiverende klacht, al dacht hij dat het aan de toenemende vergiftiging van het milieu lag, zoals hij uit de doeken deed in zijn boekje Chemical Children. Dat was ook zo: de afgenomen weerstand van onze kinderen kwam zeker voor een belangrijk deel door de massa vaccinaties, maar het milieu werd ook giftiger, zodat de kinderen er zich slechter tegen konden verweren. De klachten die we zagen toenemen kwamen vroeger voor een deel ook voor en ook daarom werd niet opgemerkt dat er iets anders aan de gang was: De verandering was dat ze niet meer goed verdwenen. Bijvoorbeeld de eindeloze recidiverende neus-keel-ooraandoeningen (waar, zoals later ontdekt werd vooral het kinkhoestvaccin zo grote rol in speelde) en de bijna onafzienbare stroom van kinderen met jeukende huidaandoeningen.

Kwikzilvertjes

Op latere leeftijd trad een zeer vreemde nieuwe ziekte op, die zich vooral bij meisjes uitte: de aanvankelijk door de huisartsen als puur psychisch beschouwde chronische vermoeidheid. Maar een voorloper daarvan was dat kinderen over het algemeen sneller moe waren. Ook begon een stroom van vreemde verschijnselen op gang te komen die op den duur voornamelijk als ADH en ADHD werden aangeduid. Vroeger had je ook drukke kinderen die destijds in de opvoedingsboeken als ‘kwikzilvertjes’ werden aangeduid, maar nu had je kinderen die echt niet meer stil konden zitten, voortdurend onrustig waren, slecht sliepen, kortom een ramp in de opvoeding waren. De industrie haakte daar op in en vond het middel RITALIN uit. Een cocaïne achtige stof, die kinderen in de klas veranderden in brave licht zombie-achtige wezentjes (de juffen in de klas hadden en er geen kind meer aan en drongen er bij de ouders op aan om Ritalin aan de kinderarts te vragen).

Een heerlijke oplossing maar niet zo’n beste als je bedenkt dat PATscans uitwezen dat de bloedsomloop in de hersenen wel tot 30% kon afnemen wat voor nog groeiende hersenen toch niet zo’n goed idee lijkt.

Maar ook allerlei neurologische afwijkingen werden meer gangbaar bij kleine kinderen waaronder bijvoorbeeld de kindermigraine. Verder zagen we een toename van iets wat ook al lang bekend was, maar dat nu echt begon op te vallen, namelijk  de dyslexie. Let wel, ik zeg niet: Dat komt allemaal door de entingen, maar gezien mijn langdurige ervaring zeg ik wel dat de massa-vaccinaties een wegbereider waren voor de toename van vroeger sporadisch voorkomende aandoeningen. Over dat smartelijke verschijnsel, de wiegedood, waarbij kerngezonde baby’s ’s-morgens dood in bed worden gevonden kom ik nog te spreken. Ook over het toegenomen autisme.

Vraag & antwoord 

Enkele pioniers begonnen hier en daar netelige vragen te stellen die dwars tegen de inentdogmatiek ingingen, waarvan de hoofdvraag was: Bestaat er een verband tussen wat we zien en de massa-entingen? Die cruciale vraag werd door steeds meer mensen met ja beantwoord en nu in 2013 dat ik dit artikel schrijf, is er een enorme literatuur beschikbaar aan boeken en artikelen, die bewijzen dat dit verband bestaat en hoe dat exact in elkaar zit. Het zou een echt lijvig boek vergen dat allemaal alleen maar samen te vatten. Uit de overmaat aan informatie zal ik hier drie pioniers aanhalen die je laten begrijpen van wat er aan de hand is. De ereplaats behoort zeker aan Viera Scheibner, een Australische wetenschapster. Die een fenomenale kennis over dit onderwerp heeft verzameld en uit de nota bene regulierwetenschappelijke literatuur het boek heeft samengesteld dat heet: ‘Vaccination, 100 Years of orthodox research shows that Vaccines represent a medical assault on the immunesystem’.

Wiegedood

Ik zal van haar een onderzoek noemen: Stelt u zich een slapende baby voor. Inademing, uitademing.. een seconde pauze.. inademing… enz. Nu wordt de baby de eerste DTP toegediend en daarna wordt het kind wekenlang s-nachts aan een ademmonitor gelegd. Wat zien we? De adempauze neemt gemiddeld toe tot 6 seconden. Deze verstoorde adempauze die veroorzaakt moet worden door een aantasting van het slaapcentrum in de hersenen, houdt gemiddeld 6 weken aan maar na 4 weken wordt alweer de volgende vaccinatie gegeven en nu krijg je een stapeleffect. Voor zéér gevoelige kinderen verlengt de adempauze zo zeer, dat ze de genadeklap krijgen en dan worden ze dood gevonden: de wiegedood. Er is gezegd dat deze wordt veroorzaakt omdat moeders hun kind op de buik laten slapen, maar ik ben er van overtuigd dat althans een deel van deze kinderen zich in extreme benauwdheid heeft omgedraaid en dat dan de buikligging een gevolg was van hetzelfde dat de wiegedood veroorzaakte. In ieder geval heeft men in Japan de waarschuwing ter harte genomen en heeft men de eerste vaccinatie uitgesteld naar het 2de jaar en toen verdween de wiegedood grotendeels. En de overall mortaliteit van de kinderen werd in Japan de laagste in de wereld.

Shaken baby syndroom

Ik blijf nu even in Australië. De zeer vroeg geënte kinderen kunnen na de entingen ook andere tekenen vertonen van een hersenbeschadiging. Toen gebeurde er iets zeer tragisch. Jonge ouders werden ervan beschuldigd de baby door elkaar gerammeld te hebben en werden wegens het ‘shaken baby syndroom’ (geschud kind syndroom) uit de ouderlijke macht gezet en belandden zelfs in de gevangenis. Totdat Viera ging optreden als getuige à décharge bij de rechtszaken en kon aantonen dat wat er aan de hand was kinderen betrof, die nét hun enting hadden ontvangen en die daardoor waren beschadigd. Viera ontdekte nog iets over de wiegedood, namelijk dat die pieken vertoonde op zeer bepaalde dagen na de vaccinatie, nl. dag 2, 5, 6, 8, 11, 13, 16, 18 en 21. U ziet, dit is lang voorbij de eerste week dat volgens de ent autoriteiten de tijd is waarin ent reacties mogen optreden. Ik heb zelf een baby behandeld die door de moeder op het laatste nippertje uit de wiegedood gered werd. Het kind werd ’s nachts aan de ademmonitor gelegd die een alarmschel deed afgaan als het mis was. De ouders werden elke nacht enkele malen uit de slaap gehaald totdat ik de DKTP Nosode gaf. Waarna het leed snel verholpen was. (zie voor Nosode verderop in dit artikel).

Giftige hulpstoffen

De tweede pionier die ik hier wil noemen is de Amerikaanse neurochirurg Russell Blaylock. Er werd namelijk door mensen die de bijverschijnselen waarnamen vermoed, dat deze werden veroorzaakt, (vooral de hersenbeschadigingen) door bijmengingen in de ampullen die toegevoegd werden om de immuunreacties te versterken. Eén ervan was bijvoorbeeld kwikhoudend thimerosal, die tientallen jaren in de DKTP inenting zat, ondanks het feit dat bekend was dat kwik hersenbeschadiging kon geven. (Men wist dat al in de 19e eeuw). Na 40 jaar heeft men eindelijk de thimerosal verwijderd, maar toen dook die ineens weer op in de Mexicaanse griepenting. Russell Blaylock zei: Inderdaad, kwik doet kwaad maar dat is niet de hoofdzaak.

Ons immuunsysteem is namelijk zó ingericht, dat het één infectieziekte per keer het beste aankan. Vandaar de op ruime afstand optredende kinderziekten. Ent je echter maar liefst, zoals nu, zeven verschillende ziektekiemen tegelijk in(en dat nog in de 6e week, als het systeem onrijp is) dan pleeg je een handelwijze die dwars tegen de natuur ingaat en dat wreekt zich.Ik wil daar het volgende aan toevoegen: De besmetting met kinderziekten ging hoofdzakelijk via huid en slijmvliezen en daar speelden zich dan ook de verschijnselen af, zoals vlekken bij mazelen en de hoest bij kinkhoest. Het fantastische ‘buitenste’ verdedigingsleger ging de strijd aan.

Bij de vaccinaties wordt echter dat buitenste systeem door de prik omzeild en wordt direct het binnenste verdedigingsleger aangesproken dat bedoeld is voor heel andere dingen, zoals het opsporen van kankercellen waarvan wij in onze vervuilde tijd honderdduizend per dag maken die opgeruimd moeten worden.

Russell zegt: “Door de onnatuurlijke handelwijze komt het immuunsysteem in paniek en maakt geen weerstand aan, in tegendeel het maakt zogenaamde excitocinen, ontstekingsstoffen, bovendien tracht het de gifstoffen weg te houden uit het bloed en stalt ze zo gauw mogelijk in de vetweefsels”.

Ontstekingen van pril hersenweefsel

Nu heeft een baby nog nauwelijks vetweefsels behalve in de hersenen, die voor een belangrijk deel uit vetachtige substanties bestaan. We hebben nu, daar in de 6de week een opstapeling van gif in hersenweefsels en een excitocinen aanmaak door heel bepaalde cellen in de hersenen, de gliacellen en dan ontstaan ontstekingen van pril hersenweefsel. (dat pas zijn volle rijpheid tegen het 20e jaar bereikt). De ontstekingen geven praktisch geen verschijnselen naar buiten toe, behalve bij sommige kinderen een heel naar krijsen, het zogenaamde hersen huilen. Maar er wordt wél hersenweefsel beschadigd en dat uit zich pas later in bijvoorbeeld vertraagd op gang komen van de spraak, wellicht een deel van de ADHD en zeker een deel van het Autisme. Dat is echter zoveel later dat niemand het verband met de vaccinaties meer vermoed.

Dus: enten maar jongens, het ‘prikje’ is volkomen veilig. Russell vermoedt dus dat de verborgen hersenweefselontstekingen aan de wortel liggen van latere leer en gedragsproblemen.

Nosoden, homeopathische verdunningen

De derde die ik met ere wil noemen is mijn helaas erg vroeg gewaarde overleden collega de Limburgse arts Tinus Smits. Deze geniale man ontwikkelde een prachtige methode om de storing, die veroorzaakt werd door de entstoffen op te heffen, waarbij het tot massale ontgiftigingsverschijnselen kon komen vóór de patiëntjes opknapten, zoals een korte verheviging van de verschijnselen waarvoor de patiënt behandeld werd. Hij deed dat met behulp van zogenaamde ‘nosoden’, homeopathische verdunningen van de entstoffen zelf.

En dat was op zichzelf niets nieuws, maar wat nieuw was, was het volgende: Hij vond de resultaten van de gewone nosoden, bijvoorbeeld mazelen D30, niet afdoende en zei dat een entvergiftiging verschillende boven elkaar gelegen lagen van de menselijke structuur aantasten, beginnend met de grovere zoals hersencellen of bekleding van de sinussen in het neusgebied en dan opklimmend naar subtieler lagen zoals psychologische verschijnselen als depressie en storingen in het denken zoals in het extreme geval autisme. Hoe ijler het gebied, hoe hoger de nodige homeopathische potentie. Hij gaf kuren met 4 oplopende potenties en zijn resultaten waren ronduit verbluffend. Veel chronische patiëntjes genazen blijvend en hij had als misschien wel de eerste in de geschiedenis resultaat bij autisme.

Hij legde dat neer in het aanvankelijk eerst in het Engels uitgekomen boek “Autism”, (omdat er in Nederland geen belangstelling bij de uitgevers was). Gelukkig is het nu uitgebracht door Emryss: ‘Autisme, de wanhoop nabij’.

Ent beschadigingen

Ik had in 1981 een deel van mijn huispraktijk overgedaan en me van toen af meer geconcentreerd op de niet toxische tumortherapie en op kinderen met voedsel- en chemische intoleranties. Al spoedig bestond 60% van mijn praktijk uit kinderen onder de twaalf, die uit het hele land naar me toe kwamen met die stroom van nieuwe of sterk toegenomen klachten. Ik was toen net bekend geraakt met een voor mij prachtige vorm van diagnose stellen met eenvoudige handgrepen, de kinesiologie en aangezien ik net in die periode ook bewust werd van de ent beschadigingen (bijverschijnselen is een fout woord want het zijn de bij entingen horende verschijnselen) vond ik dat veel kinderen sterke reacties vertoonden op de verschillende vaccinaties. Van mijn vriend Rob Hornstra leerde ik toen de Smitstherapie en dat was een gouden greep. Zodra ik die toepaste gingen de resultaten met sprongen omhoog en vaak bleek de ontgifting van de entingen hetzij de kern hetzij het sluitstuk van de therapie te zijn.

Ik raakte diep onder de indruk hoe ernstig en ver verbreid de beschadigingen waren en dat het inderdaad van de entingen kwam bleek uit de genezing met de nosoden. In mijn boek “Op je gezondheid” noem ik 17 patiënten met ernstige neurologische klachten door de vaccinatie (die soms al jaren bestonden) en die geheel genazen en in mijn in de herfst uitkomende boek “Hoe houdt u uw kind gezond”, komen in de 70 praktijkgevallen veel patiëntjes voor, waarbij de vaccin ontgifting een must was voor volledige genezing.

Hoogtepunt

Het hoogtepunt was tegen het einde van mijn praktijk (ik stopte in 2007) Toen ik een jongetje op spreekuur kreeg dat autistisch was. Al 4 ½ jaar gaf dit kind geen contact meer en op school deed hij niets. In een maand genas hij tot mijn stomme verbazing blijvend. Met uitsluitend de Smitstherapie. De boosdoener bleek de BMR inenting te zijn, wat ik uit Engelse literatuur had opgevist. Niet voor niets geeft zelfs de reguliere geneeskunde de BMR pas in de 14de maand, want het is een linke enting. Des te opvallender is, dat juist deze enting met zijn autisme gevaar (dat overigens ontkend wordt) nu bij de mazelen epidemie gegeven wordt bij véél jongere baby’s en dat enkele volstrekt onkundige lieden zelfs trachten er een verplichting van te maken. Als dat lukt, is het hek van de dam. (U denkt misschien dat de baby’s “even het mazelenprikje” krijgen, nee, het is naar ik vernomen heb de BMR).

Tinus Smits was zo ontzet, overigens net als ik, over wat hij allemaal zag dat hij in de krant een voorzichtig waarschuwend woord liet horen, wat hem prompt een vervolging door de Inspecteur van de Volksgezondheid (of moet ik Volksziekten zeggen ) opleverde. Weer moest ik denken aan de Inquisitie, die allen die tegen de Kerkelijke heersers ingingen meedogenloos vervolgden. Ik weet bijvoorbeeld dat vele jongere collega’s wel degelijk hun bedenkingen hebben tegen het ent beleid maar hun mond niet open durven te doen omdat ze pas begonnen zijn en met hun hoge kosten geen vervolging aankunnen.

De nosoden therapie bewijst dus dat de vaccinaties niet veilig zijn en het is wel opvallend, dat waar ze vroeger vrij in elke apotheek te krijgen waren ze op bevel van de Inspectie uit bijna alle apotheken verwijderd zijn. Daarom bestelde ik de nosoden altijd bij apotheek de Nijs in Gent, maar verleden jaar werd het ook daar van Staatswegen verboden, steeds weer met hetzelfde ondeugdelijke argument dat de werkzaamheid niet wetenschappelijk bewezen is.

Massa experiment

Het zij overigens verre van me te beweren dat de vloed van beschavingsziekten, die ook de jeugdigen geslachten meer en meer aantast, denk aan de zeer sterk toegenomen kinderleukemie, de sterk toegenomen astma en de met een factor 70x toegenomen allergische aandoeningen, uitsluitend het gevolg zijn van de massa-vaccinaties. Dat zou nonsens zijn. Waar het ziektepatroon uit de 19e en het begin van de 20e eeuw beheerst werd door besmettelijke aandoeningen, is de nadruk nu komen te liggen op ziekten die het gevolg zijn van gifstoffen in de aarde, het water, de lucht en op nieuwe door de mens gemaakte straling. O.a. van GSM, UMTS masten, magnetrons, beeldschermen en radioactiviteit.

Wel kun je zeggen dat wij onze immuunsystemen, die ook zorgen voor uitscheiding van vergiften, dubbel en dwars nodig hebben en dat de massa-entingen juist de immuunsystemen van onze kinderen ernstig hebben verzwakt. Nooit eerder in de medische wereldgeschiedenis is er wereldwijd een dergelijk massa experiment op de jeugd toegepast waarbij immuunsystemen en zelfs het DNA molecuul in de knel zijn gekomen, zodat de beschadiging ook in de geslachten wordt doorgegeven. Nogmaals, wij medici hebben zonder uitzondering het goede met onze patiënten voor maar de reguliere medische wetenschap lijdt aan een zonde die al in de tijd van de oude Grieken als een der gevaarlijkste werd gezien en die zij ‘hubris’, hoogmoed noemden, die altijd leidde tot catastrofe.

Dat is verschrikkelijk jammer want de Westerse reguliere wetenschap heeft in het medische vlak gezorgd voor resultaten, vooral in de acute geneeskunde, maar hier en daar ook in de chronische, zoals bij reuma, diabetes en vele andere ziekten. Onze diagnostiek lijkt wel toveren en onze operatietechnieken zijn fantastisch. Nooit is er zoiets vertoond. Ik doe daar niets aan af! Maar ons op de borst slaan is misplaatst. Laten we bedenken dat medisch handelen, met voorop de vele chemische ‘genees’ middelen met al hun vaak gevaarlijke bijwerkingen, onze reguliere geneeskunde volgens ruwe schattingen heeft doen belanden op doodsoorzaak nummer 3, na kanker en hart en vaatziekte.

Mazelen epidemie

Laat me nog even ingaan op onze mazelen epidemie van 2013. Hemel wat een tamtam, alsof we door een ramp getroffen zijn. Het klinkt schandelijk maar af en toe dacht ik: ‘wat zullen ze blij zijn als er echt een dode valt’. Koren op de molen van hen die de entingen verplicht willen stellen. Mocht de vrijwilligheid sneuvelen dan is echt het hek van de dam. Hebt u ook gelet op de zwaar tendentieuze berichtgeving dat weigeraars van entingen alleen de bijbelbelt bewoners betreft en dat zich dáár dan ook de mazelen uitbreidt. Totdat eindelijk op 3 augustus werd toegegeven dat 80% van de weigeraars mensen betrof die alleen serieus over gezondheid nadachten. Dezer dagen had ik een jonge man op bezoek die net vader was geworden. We kwamen over de vroege entingen te spreken en ik zei iets over de risico’s. Hij wierp me tegen: ‘Maar stel je eens voor dat niemand meer zou enten, wat er dan zou gebeuren?’

Nu, in de tijd van slechts één enting was ik opgegroeid dus kon ik zeggen: ‘Weet je wat er gebeurt. Niets!!!’ Hij kon het niet geloven. Binnen mijn levensperiode is er een panische angst voor kinderziekten bij jonge ouders ingehamerd waarvan hun kleintjes nu gelukkig door de heilzame entingen verlost worden. Dat kan ver gaan. Ik denk aan de mevrouw die met haar baby huilend voor me zat omdat een woedend consultatiebureauarts, toen ze nog om wat ent-uitstel vroeg, haar razend toebrulde: “Wilt u uw kind echt dood hebben!!!” (ik heb haar geleerd te zeggen: “Nee, juist niet, daarom wacht ik even).

Loodzwaar dogma

Hoe doorbreken we deze toestand? Goede voorlichting is zeer nuttig maar niet genoeg Die kan het tij alleen niet keren. Je kunt een loodzwaar dogma niet zomaar opheffen. Toch zit er schot in. Ouders sluiten zich aaneen en wisselen kennis en ervaring uit. Ze leren elkaar wat redelijk en wat onzinnig is.

 

We zouden al een heel eind zijn als we het begintijdstip van de entingen na de 10de maand verschoven en als we alleen die entingen (en dan een voor een) zouden geven tegen ziekten waar je echt bang voor moet zijn, als polio en tetanus. Bof alleen als een jongetje nog geen bof heeft gehad en in de puberteit komt. Rode hond alleen voor vrouwen die aan een zwangerschap willen gaan beginnen en die geen anti stoffen in hun bloed hebben en dan goed opletten of de autismestatistiek gaat zakken!’.

Ach, het zijn misschien dromen maar wat moet een mens zonder dromen? In ieder geval is het van groot belang dat u alle officiële voorlichting uiterst kritisch bekijkt. Daarom geef ik u tot besluit het motto mee dat ik leerde van een Engels journalist:

 

‘GELOOF NOOIT IETS TOTDAT HET VAN OFFICIELE ZIJDE ONTKEND WORDT’.

 

Bron: Spiegelbeeld, september 2013.