Botbreuken behandelen met homeopathie
Overige
Geschreven door Redactie- Geplaatst op 15 september 2013
- 0 reacties
Geschreven door RedactieVanuit de reguliere geneeskunde en ook de overheid wordt wel getwijfeld aan de bewijsbaarheid van de homeopathie of de homeopathische uitgangspunten. Als de patiënt sneller beter wordt dan gebruikelijk of er minder complicaties optreden, doordat er ook homeopathisch behandeld wordt, wordt dat nooit als een effect van de homeopathische behandeling erkend. Hooguit wordt dan de conclusie getrokken dat het ziekteverloop in dit speciale geval a-specifiek verloopt. Zo vist de homeopaat altijd achter het net voor wat betreft de erkenning door de officiële instanties.
Een gebied waar het resultaat van de homeopathische aanpak veruit zegeviert boven het resultaat van de reguliere benadering, is de behandeling van fracturen. Hoewel dit gegeven al sinds jaar en dag bekend is, zijn toch veel artsen noch homeopaten met de homeopathische mogelijkheden ten aanzien van fractuurbehandeling bekend. Al bijna dertig jaar geleden schreef Adolf Voegeli in zijn boek ‘Medizin auf wegen und Irrwegen’ over de behandeling van fracturen volgens de methode van Delbettich. Toch is deze informatie, overigens bekend in de orthopedie, genegeerd en in vergetelheid geraakt.
Het doel van de homeopathische behandeling is het natuurlijke herstelvermogen activeren. Door het activeren van de levenskracht en afweer geneest de mens en wordt hij gezonder. Leven betekent beweging, vitaliteit en activiteit. De levenskracht (Dynamis) houdt het levende weefsel en haar structuur in stand door voeding, door verbranding en het uitscheiden van de afvalstoffen. Een belangrijke taak van de Dynamis is het herstel van de functie in het geval van ziekte of beschadiging van de structuur.
Allemaal tekenen van vitaliteit en beweging. Dood houdt het tegendeel in. Dood betekent stagnatie, stilstand, verval. De structuur valt uiteen in haar componenten. Een basale grondregel in het geval van het toepassen van een geneeskundige prikkel is dat als reactie de activiteit van het organisme zelf moet gaan toenemen. Het zelfgenezende vermogen wordt dan gestimuleerd. Een dergelijke activerende stimulans noemen we een homeopathische prikkel.
Wat voor de behandeling van andere ziektevormen geldt, is ook van toepassing op de behandeling van fracturen.
In de reguliere behandeling van fracturen wordt er eerst een röntgenfoto gemaakt om de diagnose te bevestigen en te beoordelen of chirurgisch ingrijpen noodzakelijk is. Chirurgisch ingrijpen wordt meestal noodzakelijk geacht in het geval van een gecompliceerde fractuur. Om de verse fractuur enigszins te stabiliseren wordt er voor de eerste dagen meestal een tijdelijke spalk aangebracht. Wanneer de eerste zwelling na enige tijd geslonken is, wordt er een permanent gipsverband aangelegd om de verkregen stand te fixeren en te voorkomen dat er een scheefstand ontstaat. Een gemiddelde tijdsduur voor het toepassen van een gipsverband en dus het herstel van een fractuur, is zes weken. Een tijdsduur die bij een weinig gecompliceerde fractuur of in het geval van traag herstel, weken en soms zelfs maanden langer kan duren.
Nadat uiteindelijk het gipsverband definitief verwijderd mag worden zien we meestal dat er atrofie van de spiergroepen die de fractuur omgeven is opgetreden. Door het lange immobiliseren hebben ze veelal behoorlijk aan functie en kracht ingeleverd. Tijdens de herstelfase vanaf dat moment moet de kracht door training weer teruggewonnen worden. Door het immobiliseren van het aangedane deel en het aangrenzende gewricht vindt er vaak een kalkafzetting plaats in het gewricht dat gefixeerd is. De enkel of de pols is dan vaak behoorlijk stijf en beperkt in haar bewegingsmogelijkheden. Functies die in de daaropvolgende periode zich weer moeten herstellen. Veel patiënten houden echter aan de behandeling blijvend functieverlies over. Wanneer we de reguliere behandeling aan een analyse onderwerpen vallen een aantal kenmerken op;
- Door het toepassen van een gipsverband brengen we de herstelprocessen in het aangedane deel zo ongeveer tot stilstand. De functies worden als het ware geïmmobiliseerd. Het tot stilstand brengen betekent, dat we in meerdere of mindere mate ‘de dood’ in brengen en het herstel aanmerkelijk vertragen.
Het aanbrengen van een gipsverband is dan ook bij veel fracturen een zonde tegen de natuur. Het natuurlijke herstel wordt door deze behandeling gigantisch vertraagd! De negatieve effecten tonen zich in de atrofie, het wegkwijnen van de ingegipste delen. De door de behandeling ernstig verstoorde levensfuncties raken het spoor verder bijster en zetten de kalk niet alleen daar af waar het hoort, nl. in de fractuur, maar ook in het immobiel gemaakte gewricht.
Heeft de patiënt nog meer pech dan mag het gips er soms al veel sneller af omdat er sprake is van post traumatische dystrofie. Of de dystrofie het gevolg is van het trauma of van de behandeling kan niet met zekerheid worden vastgesteld. Feit is echter dat het eerste symptoom vaak is, dat de patiënt het gevoel heeft dat het gips ‘te strak’ zit. Dit geeft op zijn minst te denken. In de homeopathie wegen de subjectieve symptomen van de patiënt immers het zwaarst.
Na het herstel van de fractuur is er dan ook vaak fysiotherapie nodig om de verloren functie weer zo veel mogelijk terug te winnen. Al met al neemt de behandeling van fracturen de nodige maanden in beslag voordat de patiënt zichzelf als volledig hersteld ervaart.
Homeopathie en botbreuken
Heel anders is de procedure wanneer de fractuurbehandeling volgens homeopathische richtlijnen plaatsvindt. De behandeling en haar consequenties verschillen op alle fronten. Om te beginnen moet de soort fractuur waarover we spreken afgebakend worden. Uitzonderingen die niet voor de homeopathische methode als hoofdbehandeling in aanmerking komen zijn:
- Open beenbreuken
- Gecompliceerde fracturen die niet door de normale functie op ‘de plek’ gehouden wordt
Alle enkelvoudige beenbreuken (ook spiraalbreuken) waarbij de onderlinge botdelen zich in een natuurlijke positie ten opzichte van elkaar bevinden komen voor behandeling in aanmerking. In tegenstelling tot de reguliere behandeling die gebaseerd is op immobiliseren van het aangedane deel, heeft de homeopathische behandeling het doel om de fractuurdelen te activeren. Om te beginnen wordt het aanleggen van een gipsverband achterwege gelaten. Geen gips dus, want de zwelling die rond de breuk de eerste tijd optreedt, werkt als het ware als een soort van natuurlijke fixatie, een natuurlijke spalk. Stel de patiënt heeft zijn scheenbeen gebroken, dan kan deze met het gebroken been op een kussen op de bank zittend de fractuurstukken ten opzichte van elkaar in beweging brengen. Het scheenbeen is gebroken, de patiënt kan dus de voet en daarmee de spieren van het onderbeen, beperkt onbelast laten bewegen. Dit bewegen van de spieren maakt dat de botstukken ten opzichte van elkaar gaan bewegen.
Ze knisperen als het ware tegen elkaar. Men noemt dit fenomeen crepiteren. Beweging bevordert het crepiteren. Het crepiteren bevordert de callusvorming. Callusvorming wil zeggen dat zich als het ware een korst jonge kalk in de fractuur vormt. Bij een dicht onder de huid liggende fractuurnaad, kunnen we de callus zelfs voelen. In plaats van een deukje op de plek van de fractuur voelen we dan een bultje. Bij redelijk gezonde mensen zet de callus zich in de eerste 7 tot 10 dagen af. Als de callus zich afgezet heeft is de fractuur al belastbaar. De plek waar de fractuur gezeten heeft wordt door de dynamus zo versterkt dat de patiënt hetzelfde ledemaat wel nog een keer kan breken maar nooit meer op precies dezelfde plaats!
Gemiddeld kan een patiënt met een gebroken been ten gevolge van de homeopathische behandeling na 10 tot 14 dagen de fractuur al weer volledig belasten. Dit criterium van 10-14 dagen is vrijwel bij iedere patiënt een haalbaar gegeven. Zeker omdat de genezing nog extra gestimuleerd wordt door de toediening van de passende homeopathische geneesmiddelen. De botstructuur heeft als functie het opvangen van druk. Door de beweging en het crepiteren vindt er een vorm van actieve druk plaats, die effectief in een herstelprikkel kan worden omgezet. Een extra impuls komt van de homeopathische geneesmiddelstimulatie. Als reactie hierop vindt er extra callusvorming plaats. Door de korte herstelperiode, maximaal 14 dagen en het activeren van de betrokken spiergroepen, treedt en geen functieverlies op en geen atrofie van de betrokken spiergroepen. Door de homeopathische behandeling van fracturen kan de herstelfase op zijn minst tot een derde van de tijd beperkt worden. De reguliere behandeling vraagt veel meer tijd.
Tot in de jaren ’70 van de afgelopen eeuw werd er bij patiënten met een dijbeen fractuur een ‘pen’ dwars door het bot net boven de knie aangebracht waarbij aan de pen middels een katrol en gewichten aan het dijbeen werd getrokken. Het zo behandelde dijbeen genas met als functie het opvangen van ’trekkrachten’ in plaats van het opvangen van ‘drukkrachten’. Als de fractuur genezen was, vaak pas na maanden, kwam het voor dat het zo behandelde been 6 tot 10 cm langer was geworden dan het andere, of dat het been bij de eerste beweging om uit bed te gaan gelijk opnieuw brak. Een gebeurtenis die zeker bij de oudere patiënt met enige regelmaat voorkwam. Deze behandelwijze is gelukkig achterhaald.